Armija pravednih halifa je bilo glavno vojno tijelo u oružanim snagama hilafeta pravednih halifa (الخلافة الراشدة) tokom muslimanskih osvajanja u 7. stolječu, i služila je uz mornaricu pravednih halifa. Armija je održavala visok nivo discipline, strateškog junaštva i organizacije. U svoje vrijeme, Armija je bila jedna od najsnažnijih i najefektivnijih vojnih snaga u svijetu.
Broj vojnika Armije pravednih halifa je prvobitno bio 13 000 mudžahida u 632., ali kako se hilafet širio, vojska se postepeno povećavala do 100 000 mudžahida do 657. Najuspješniji generali u Armiji pravednih halifa bili su Halid ibn Velid koji je pokorio perzijsku Mezopotamiju i rimsku Siriju i Amr ibn el-As koji je pokorio rimski Egipat.
Armija
Samo je muslimanima bilo dozvoljeno da se pridruže Armiji pravednih halifa kao regularnim snagama. Tokom ratova protiv otpadnika u vrijeme halife Ebu Bekra, radijaAllahu anhu, Armija je uglavnom sačinjavala korpuse iz Medine, Meke i Taifa.
Kasnije tokom osvajanja Iraka u 633. mnogi beduinski korpusi su regrutovani u snagama kao regularni vojnici. Tokom islamskog osvajanja sasanidske Perzije (633. – 656.), oko 12 000 elitnih perzijskih vojnika je prešlo na Islam koji su kasnije poslužili u toku sveobuhvatne invazije na perzijsko carstvo.
Tokom muslimanskog osvajanja rimske Sirije (633. – 638.) oko 4 000 grčkih bizantijskih vojnika je došlo po komandu Joakima (kasnije Abdullaha Joakima) koji je prešao na Islam i služio u regularnim snagama u osvajanju Anatolije i Egipta.
Tokom osvajanja Egipta (641. – 644.), koptski konverti na islam su regrutovani i to je olakšalo osvajanje. Tokom osvajanja Sjeverne Afrike, Berberi koji su prešli na Islam su regrutovani u regularne snage, koji su kasnije činili glavninu Armije pravednih halifa i kasnije umejevićke armije u Africi.
Pješadija
Armija se oslanjala na jaku pješadiju. Mubarizuni su bili specijalni dio muslimanske armije, koji je sačinjavao prvake. Njihova uloga je bila da potkopaju moral neprijatelja ubijanjem njihovih prvaka.
Zatim bi pješadija napravila uzastopne udare i povlačenja poznate kao kar ve far, koristeći koplja i sablje u kombinaciji sa paljbom strijela za slabljenje neprijatelja i njihovo izmoravanje. Međutim, glavna energija je morala biti sačuvana za kontranapad, podržan udarom konjice, kako bi pravili bočne i kružne pokrete.
Defanzivno, muslimanski kopljanici sa svojim kopljem od dva i po metra bi zatvorili redove, formirajući zaštitni zid (tabi'a) za strijelce da nastave sa paljbom. Ova zatvorena formacija je izvanredno stajala na tlu prvih četiri dana odbrane u Bitki na Jermuku.
Konjica
Armija pravednih halifa je bila jedna od najuspješnijih lahkih konjičkih snaga. Bila je naoružana sa kopljima i sabljama. U početku, konjica je korištena kao rezervne snage, sa svojom glavnom ulogom da napadaju neprijatelja kada bude oslabljen uzastopnim udarima pješadije. Konjica bi onda udarala sa bokova ili direktno u centar, navjerovatnije koristeći klinastu formaciju u svojim napadima.
Neki od najboljih primjera korištenja konjičkih snaga desili su se pod komandom Halid ibn Velida radijaAllahu anhu, u bitki na Veledži protiv perzijskih Sasanida i u Bitki na Jermuku protiv Bizantijaca. U oba slučaja konjički odred je na početku bio stacioniran iza bokova i centra.
Proporcija konjice unutar snaga Armije je na početku bila manja od 20% zbog nemogućnosti prouzrokovane slabim ekonomskim stanjem i suhoparne klime Arapskog Poluotoka za održavanje velikog broja ratnih konja.
Kako su osvajane bogate zemlje na Bliskom istoku, mnogi arapski ratnici su stekli konje u ratnom plijenu, tako da su do kraja vremena pravednih halifa, snage gotovo pola Armije bile sačinjene od konjice.
Strijelci na konjima na početku nisu postojali u konjici Armije, za razliku od bizantijskih i perzijskih neprijatelja, to nije bila tradicionalna borbena metoda Arapa. Kako je napredovalo osvajanje Perzije, plemstva su prelazila na Islam i pridruživali se Armiji pravednih halifa, i Asavira (perzijska konjica) je bila visoko cjenjena zbog njihovih vještina kao teških konjanika i konjanika strijelaca.
Organiziranje Armije kao državnog odjela
Halifa Omer ibn Hatab, radijaAllahu anhu, bio je prvi muslimanski vladar koji je organizovao Armiju kao državni odjel. Ova reforma je uvedena u 637. Početak je napravljen sa Kurejšijama i ensarijama i sistem je postepeno proširen na cijelu Arabiju i na muslimane osvojenih zemalja.
Spisak svih odraslih osoba koji su mogli biti pozvani u rat je pripremljen, i visina plata je određena. Svi ljudi koji su bili registrovani su bili obavezni za vojnu službu. Oni su bili podjeljeni u dvije kategorije, i to:
1. Oni su sačinjavali regularanu armiju u pripravnosti
2. Oni koji su živjeli u svojim domovima, ali su bili obavezni da se odazovu kako god bi bili potrebni
Plaća je na početku bila u mjesecu muharemu. Naknade su isplaćivane tokom sezone žetve. Vojske halifa su uglavnom plaćane u gotovini, za razliku od mnogih vladavina u evropi nakon Rimljana, koje su plaćale dodjeljivanjem zemlje, ili pravima sabiranja poreza direktno od obaveznika, što je bilo od manjeg značaja. Velika poslijedica ovog je bila da je vojska direktno zavisila od države za njen opstanak, što je sa druge strane značilo da vojska nema kontrolu nad državnim aparatima.
Nema komentara: